Όσοι από εσάς έχετε παιδιά τα οποία φοιτούν σε κάποια από τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, έχετε σίγουρα μπει σε συζητήσεις σχετικές με το πόσο καλό ή όχι είναι το σχολείο που πηγαίνει το παιδί σας. Άλλα παιδιά, τα περισσότερα, πηγαίνουν στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς τους με την ελπίδα ότι πρόκειται για το καλό δημόσιο σχολείο της περιοχής. Άλλα παιδιά, όχι απαραίτητα πιο τυχερά, αλλά σίγουρα πιο προνομιούχα φοιτούν στο σχολείο που θεωρούν οι γονείς τους ως το καταλληλότερο για εκείνα. Πολύ πρόσφατα διάβασα μια αφίσα που κόλλησαν οι δασκάλες στο σχολείο των παιδιών μου, που έλεγε το εξής:

Αν αργήσω...

Στο αεροδρόμιο… χάνω την πτήση,

Στο γιατρό… χάνω τη σειρά μου,

Στο σινεμά… χάνω την αρχή,

Στο ΚΤΕΛ… χάνω το λεωφορείο,

Τι μας κάνουμε να σκεφτόμαστε ότι αν αργήσουμε στο σχολείο δε χάνουμε τίποτα;

Σεβαστείτε το ωράριο,

Αποτελεί μέρος της εκπαίδευσης!!!

Στην αρχή διάβασα την αφίσα στο μεγάλο μου παιδί και εξήγησα τι ήθελαν να πουν οι δασκάλες της. Στην πορεία όμως και αφού ξεκίνησα για το γραφείο συνειδητοποίησα ότι το μήνυμα που ήθελαν να μας περάσουν οι δασκάλες ξεπερνά την απλή ανάγνωση αυτών των λιγοστών γραμμών. Το μήνυμα δεν απευθύνεται στα παιδιά, αλλά σε εμάς τους γονείς. Πως είναι δυνατόν να ζητώ από τις δασκάλες και το σχολείο γενικότερα να είναι κατάλληλο απέναντι στο παιδί μου όταν εγώ σαν γονιός, σαν οικογένεια δεν φροντίζω να διδάξω στο παιδί μου τι είναι κατάλληλο και τι όχι;

Ακόμα και αν η οικονομική σου δυνατότητα είναι τέτοια που μπορείς να διαθέσεις αρκετές χιλιάδες ευρώ ετησίως για να φοιτήσουν τα παιδιά σου στα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία λυπάμαι που θα στο πω αλλά δεν αρκεί. Τα σχολεία, καλά, κακά, μέτρια δεν είναι παρά το δεύτερο σπίτι των παιδιών μας. Το πρώτο σπίτι, το κύριο, το διδακτικό είναι εκείνο που έχουμε φτιάξει εμείς. Τα σχολεία μπορούν να λειτουργούν ως το μέσο της περαιτέρω ανάπτυξης των όσων έχουμε διδάξει εμείς στα παιδιά μας, αλλά και ως πηγή ενίσχυσης των ακαδημαϊκών τους γνώσεων.

Η μαμά και ο μπαμπάς όμως είναι υπεύθυνοι να μάθουν στο παιδί ότι πρέπει να πλένει τα χέρια πριν το φαγητό, ότι πρέπει να φροντίζει την υγιεινή του, ότι δεν μιλάμε με γεμάτο στόμα, ότι δεν σπρώχνουμε, δεν φωνάζουμε, δεν χτυπάμε κανέναν και σε καμία περίπτωση…

Η μαμά και ο μπαμπάς είναι υπεύθυνοι να μάθουν στο παιδί τι σημαίνει συνέπεια και για ποιο λόγο είναι αναγκαία στη ζωή μας…

Η μαμά και ο μπαμπάς πρέπει να σκύψουν πάνω από το παιδί και να του μιλήσουν για την ανακύκλωση, την ειρήνη, την υγιεινή διατροφή, την μουσική, την γυμναστική και όλα όσα ωφελούν ένα άνθρωπο προκειμένου να είναι σωματικά και κοινωνικά υγιής…

Η μαμά και ο μπαμπάς πρέπει να φροντίσουν να αναπτύξουν συναισθηματική νοημοσύνη στο παιδί τους μέσα από τον διάλογο, την αγάπη και την κατανόηση….

Αντί για αυτό αρκετοί από εμάς, έχουμε μετατοπίσει την ευθύνη για την διαπαιδαγώγηση των παιδιών εξολοκλήρου στο σχολείο. Άλλοι βρίσκουν άλλοθι στους γρήγορους ρυθμούς της ζωής και στις πολλές ώρες που εργάζονται. Άλλοι πολύ απλά δεν έχουν εκπαιδευτεί καταλλήλως από τους δικούς τους γονείς.

Τα παιδιά μας έχουν ανάγκη από τους γονείς τους…

Έχουν ανάγκη να τους διαβάσουμε έστω ένα παραμύθι πριν κοιμηθούν…

Έχουν ανάγκη να τα ρωτήσουμε πως ήταν η μέρα τους, πως πέρασαν στο σχολείο…

Έχουν ανάγκη να τους πούμε μπράβο….

Έχουν ανάγκη να τους πούμε σ’ αγαπώ…

Έχουν ανάγκη να τους μάθουμε καινούρια πράγματα…

Έχουν ανάγκη να τα πάμε στο θέατρο και στο πάρκο…

Έχουν ανάγκη να ζωγραφίσουμε και να παίξουμε μαζί…

Τα παιδιά μας έχουν ανάγκη εμάς!

Αν μιλήσετε με νηπιαγωγούς ή δασκάλες της 1^ης δημοτικού θα εκπλαγείτε από το πόσα παιδιά δεν ξέρουν τα χρώματα ή τις εποχές. Μπορεί να σας φαίνεται αυτονόητο ότι ένα παιδί 6 ή 7 ετών θα τα γνωρίζει αλλά υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών που καλείται να μάθει τα αυτονόητα για πολλούς μόνο μέσα από το σχολείο. Αν λοιπόν τα παιδιά μας δεν μαθαίνουν από το σπίτι τα αυτονόητα πως θα είναι κοινωνικά ώριμα να αντιμετωπίσουν την μικρή κοινωνία που λέγεται σχολείο; Αν δεν ξέρουν τι είναι αυτό που αισθάνονται πως θα το επικοινωνήσουν στους φίλους ή στους δασκάλους τους;

Δεν είναι δυνατόν να είμαστε γονείς και να μην συζητάμε με τα παιδιά μας…

Πόσο λαμπερός είναι ο ήλιος, να μια ευκαιρία να μιλήσουμε για το ηλιακό μας σύστημα!

Πόσο όμορφη είναι η αμυγδαλιά που άνθισε, να μια ευκαιρία να μιλήσουμε για τις εποχές!

Πόσο στενοχωρήθηκε το παιδί μας που χάλασε το παιχνίδι του, να μια ευκαιρία να μιλήσουμε για τα συναισθήματα!

Πόσο αργήσαμε σήμερα στο σχολείο, να μια ευκαιρία να μιλήσουμε για τη συνέπεια!

Η καθημερινότητα μας με τα παιδιά είτε αποτελείται από πολλές ώρες είτε από λίγες, είναι πάντοτε γεμάτη ευκαιρίες να συζητήσουμε και να βοηθήσουμε το παιδί μας να εξελιχθεί ως άνθρωπος. Τότε και μόνο τότε, ανεξάρτητα σε ποιο σχολείο πηγαίνει το παιδί μας θα μπορούμε να λέμε ότι έχουμε δημιουργήσει τις συνθήκες για να μπορέσει το παιδί να εξελιχθεί μέσα από το σχολικό του περιβάλλον.

Ούτε οι δάσκαλοι, ούτε το πιο ακριβό σχολείο μπορούν να αντικαταστήσουν την φυσική παρουσία των γονιών στην υγιή εξέλιξη των παιδιών τους.