«Μην φοβάσαι… η μαμά είναι εδώ

Κοιμήσου παιδί μου… η μαμά είναι εδώ

Μπορείς να τα καταφέρεις… η μαμά είναι εδώ

Όλα θα πάνε καλά… η μαμά είναι εδώ

Δεν θα σε πειράξει κανείς… η μαμά είναι εδώ

Θα είμαι πάντα εδώ»

Από το πρώτο λεπτό που αντικρίζουμε τα παιδιά μας έρχεται στην επιφάνεια το αρχέγονο αίσθημα της προστατευτικότητας. Γινόμαστε  άγρια θηρία έτοιμα να προστατεύσουν το μικρό τους από κάθε απειλή, γινόμαστε οι πιο γενναίοι άνθρωποι και ας ήμασταν λιπόψυχες στο παρελθόν, έτοιμες να δώσουμε και τη ζωή μας για εκείνα, γινόμαστε ο μεγαλύτερος και πιο θερμός θαυμαστής τους. Είναι τα παιδιά μας, είναι ίσως ο μόνος άνθρωπος που θα αγαπήσουμε ποτέ τόσο βαθιά, τόσο αληθινά, πιο πολύ ακόμα και από εμάς. Και θέλουμε να τους το λέμε κάθε στιγμή. «Σ’αγαπώ παιδί μου», «είμαι εδώ για εσένα παιδί μου». Πόσο όμορφο είναι να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας…  Έχετε σκεφτεί όμως αυτή η τόση μας αγάπη, αυτή η καθολική μας παρουσία στη ζωή των παιδιών μας, τι μπορεί να προκαλέσει;

Κάθε φορά που κλαίει το παιδί μου της λέω «μην κλαις η μαμά είναι εδώ». Αναρωτιέμαι λοιπόν τι της μαθαίνω έτσι… Δηλαδή αν η μαμά δεν είναι εδώ; Τότε μπορεί να κλαίει; Έχει λόγο να κλαίει; Να φοβάται; Να πιστεύει ότι δεν θα τα καταφέρει; Μήπως της μαθαίνω ότι η ζωή της έχει ασφάλεια μόνο όταν είμαι εγώ δίπλα της; Τα παιδιά μας είναι σίγουρα οι ναρκισσιστικές μας προεκτάσεις. Θέλουμε να μας μοιάζουν, να μιλούν όπως εμείς, να ακολουθήσουν την ίδια πορεία με εμάς, αλλά το πιο σημαντικό θέλουμε να μας έχουν ανάγκη. Κάτι ικανοποιείται μέσα μας όταν σταματά το κλάμα τους στην αγκαλιά μας, όταν κοιμούνται κρατώντας μας το χέρι, όταν είμαστε οι μόνες που χαμογελούν. Θυμώνουμε και πληγωνόμαστε όταν πάνε παιδικό σταθμό και αρχίζουν να αγαπούν και να θαυμάζουν τη δασκάλα τους και τους τονίζουμε με κάθε ευκαιρία ότι «η μαμά θα είναι πάντα εδώ».

Μέχρι που κάποια στιγμή ανοίγουμε τα μάτια μας και βλέπουμε ένα παιδί που δεν μπορεί να κάνει τίποτα αν η μαμά δεν είναι εδώ. Που δεν μπορεί να νιώσει ασφάλεια αν εμείς λείπουμε. Κάποιες φορές μάλιστα κουραζόμαστε από αυτή τη σχέση εξάρτησης και αναρωτιόμαστε τι έχουμε κάνει λάθος. «Μα εγώ ήμουν πάντα εκεί για το παιδί μου» λέμε πολλές φορές. Η αλήθεια είναι ότι ήμασταν εκεί, αλλά μάθαμε τα παιδιά μας ότι μας έχουν ανάγκη σε κάθε τους βήμα. Είναι σαν να φυτέψαμε ένα δέντρο σε μια γλάστρα και οι ρίζες του δεν έχουν μάθει να εξαπλώνονται πέρα από τα πλαστικά της όρια. Δεν λέω είναι γοητευτικό να νιώθεις ότι σε έχουν ανάγκη, αλλά είναι ακόμα καλύτερο συναίσθημα να βλέπεις το παιδί σου να ανοίγει τα δικά του φτερά γεμάτο αυτοπεποίθηση, να στέκεται στα πόδια του όχι γιατί είσαι εκεί, αλλά γιατί ήσουν πάντα διακριτικά δίπλα του και το έσπρωχνες να ανακαλύψει μόνο του τον κόσμο.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα κλάψεις παιδί μου θα σου εξηγήσω ότι θα περάσει ο πόνος και θα σε πάρω μια αγκαλιά…

Την επόμενη φορά που θα δεις εφιάλτη θα σε καθησυχάζω, θα σου εξηγήσω και θα σε βάλω πάλι στο κρεβάτι σου…

Την επόμενη φορά που θα νιώθεις ότι δεν μπορείς να τα καταφέρεις θα σου πω πόσο σπουδαίο είσαι…

Μπορείς να τα καταφέρεις και μόνο σου… και ας ξέρω μόνο εγώ ότι θα είμαι πάντα εδώ…