Απογοήτευση, την έχουμε αισθανθεί όλοι.  Είναι ένα από τα πιο άσχημα συναισθήματα που ερχόμαστε σε επαφή.  Τόσο ανεπιθύμητη όσο και αναπόφευκτη να τη συναντήσεις. Άλλες φορές έρχεται από άτομα ή καταστάσεις που σε προϊδεάζουν για το άδειασμα που ακολουθεί, πιο ανώδυνη αυτή η περίπτωση, ενώ άλλες φορές έρχεται από κάπου που σε ξαφνιάζει τόσο πολύ, τόσο βίαια και τόσο καθολικά που δεν ξέρεις από τι να πρώτο συνέλθεις.

Πρόκειται για ένα συναίσθημα περίεργο να το περιγράψει κανείς. Είναι σαν ένα φαγητό που φτιάχνεις με μεγάλη προσοχή, βάζεις τα καλύτερα υλικά, αφιερώνεις το χρόνο σου, βάζεις την αγάπη σου για να βγει νόστιμο, χτίζεις προσδοκίες για τη γεύση του… Η εικόνα του όμορφη, σε κάνει να πιστεύεις ότι πρόκειται να γευτείς κάτι εξαιρετικά νόστιμο, οι γύρω σου επαινούν αυτή τη συνταγή και τελικά… απογοήτευση. Τίποτα δεν μοιάζει με αυτά που πίστεψες και φαντάστηκες γύρω από αυτό το φαγητό.

Έτσι και με τους ανθρώπους. Θαμπωνόμαστε από την όψη, από τα λόγια των άλλων, από τη θέση, από τη λάμψη που μπορεί να κουβαλά κάποιος, επενδύουμε σε αυτούς και τελικά βλέπουμε ότι επενδύσαμε τα συναισθήματα μας λάθος. Τι συμβαίνει όμως εδώ; Πρέπει πρώτα να δούμε το γιατί. Γιατί απογοητεύτηκα; Γιατί πληγώθηκα; Φταίω εγώ ή φταίει ο άλλος; Που βρίσκεται η αλήθεια; Εγώ φταίω γιατί είχα ανάγκη να εμπιστευτώ και να επενδύσω σε κάποιον. Είχα ανάγκη να νιώσω κάποιον δικό μου, να δώσω με την ελπίδα να μου δώσουν πίσω. Είχα ανάγκη να θαυμάσω, να πιστέψω σε κάποιον. Μα πρώτα από όλα εμπιστεύτηκα, θαύμασα, πίστεψα στον εαυτό μου; Πως θα μου δώσει κάποιος αν εγώ δεν θεωρώ τον εαυτό μου άξιο να πάρει; Πως θα με υπολογίσει κάποιος αν πρώτα από όλα δεν με υπολογίζω εγώ; Ανώριμα λοιπόν, ανεξάρτητα από την ηλικία μου, ήθελα να πιαστώ από κάπου, από κάποιον που δίπλα του θα αισθάνομαι μοναδικός. Απογοητεύτηκα από τον εαυτό μου λοιπόν και όχι από κάποιον άλλο. Ξέχασα το πιο σημαντικό, πως μοναδικός είμαι από μόνος μου! Είμαι δυνατός, ικανός, αυτόφωτος!

Έφτιαξα μια εικόνα για τον άλλο ιδεατή, όπως οι φιγούρες των ηρώων στα μυθιστορήματα. Τέτοιοι άνθρωποι στη ζωή όμως δεν υπάρχουν, τέτοιος άνθρωπος δεν είμαι ούτε εγώ. Πως ζητώ λοιπόν από τον άλλο να υπηρετήσει μια εικόνα που του έφτιαξα εγώ χωρίς να τον ρωτήσω, ίσως χωρίς να τον  αντιπροσωπεύει στο ελάχιστο; Του ζητώ το αδύνατο και είναι επόμενο να με απογοητεύσει. Ίσως τελικά αυτό να αποζητούσα. Μια απογοήτευση δοσμένη από κάποιον άλλο προκειμένου να ξεφύγω από τη δική μου αυτοκριτική. Είναι πιο εύκολο να αισθάνομαι θυμό για κάποιον άλλο, είναι πιο εύκολο να αισθάνομαι προδομένος από κάποιον άλλο παρά από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Από την άλλη αν εγώ τα έπραξα όλα όπως έπρεπε, τα υπολόγισα όλα σωστά, πράγμα δύσκολο αφού είμαστε άνθρωποι και όχι μηχανές, αν λοιπόν όλα από μέρους μου είναι καλώς καμωμένα και βρέθηκα σε μια κατάσταση που κάποιος με απογοήτευσε τότε έχω να κάνω με έναν άνθρωπο που δεν υπολογίζει ο ίδιος σωστά τον εαυτό του. Έχω να κάνω με έναν άνθρωπο που θεωρεί την αξία του χαμηλότερη από ότι θεωρούν οι υπόλοιποι για εκείνον. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν δεν πρέπει να αισθάνομαι απογοήτευση για το άτομο ή για την κατάσταση αλλά λύπη, γιατί ένας άνθρωπος ή μια κατάσταση με δυνατότητες μεγαλύτερες από αυτές που επέδειξαν πνίγονται στους δικούς τους εφιάλτες.

Τέτοιους ανθρώπους δεν πρέπει να τους θέλω δίπλα μου! Πρέπει να λέω συνεχώς στον εαυτό μου μέχρι να το εμπεδώσει πως έχω ανάγκη να βρίσκονται δίπλα μου άνθρωποι ολόκληροι, όχι άνθρωποι μισοί. Άνθρωποι αυτόφωτοι που μαζί με εμένα θα φτάσουμε ψηλότερα βοηθώντας ο ένας τον άλλο. Άνθρωποι που θα με κάνουν να ξυπνώ τον καλό μου εαυτό και να βελτιώνω τον κακό μου εαυτό. Τέτοιους ανθρώπους θέλω στη ζωή μου. Ανθρώπους σαν εμένα, ανθρώπους που δεν θα φοβάμαι να εμπιστευτώ.